Category: Punjabi Story

14 ਮਾਰਚ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਲਾਣੇਦਾਰਨੀ ਦਾ ਜਨਮ ਦਿਨ ਹੈ।ਪਿਛਲੇ ਸਾਲ ਮੈਂ ਬਿਨਾਂ ਦੱਸੇ ਚੁੱਪ ਚੁਪੀਤੇ ਅਪਣਾ ਕਮਰਾ ਤਿਆਰ ਕਰਵਾਇਆ ਤੇ ਨਵੇਂ ਬੈੱਡ ਵੀ ਤਿਆਰ ਕਰਵਾਏ।ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦਿਨ ਮਨਾਉਣ ਦਾ ਓਦੋਂ ਹੀ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ ਜਦੋਂ ਪੰਜ ਕੁ ਵਜੇ ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਪੇਕੇ ਪਰਿਵਾਰ ਤੇ ਵਿਆਹੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਭਤੀਜੀਆਂ ਜਨਮ ਦਿਨ ਮਨਾਉਣ ਆਈਆਂ।ਵੱਖਰਾ

6ਮਾਰਚ,2023 ਸੋਮਵਾਰ ਦਾ ਦਿਨ ਸੀ। ਲੂੰਬੜੀ ਖਾਣੇ ਦੀ ਤਲਾਸ਼ ਵਿੱਚ ਏਧਰ ਓਧਰ ਭਟਕ ਰਹੀ ਸੀ।ਲੂੰਬੜੀ ਦਾ ਢਿੱਡ ਭੁੱਖ ਕਾਰਨ ਢੂਹੀ ਨਾਲ ਲੱਗਿਆ ਪਿਆ ਸੀ।ਲੂੰਬੜੀ ਨੂੰ ਬਨੇਰੇ ਤੇ ਬੈਠਾ ਇੱਕ ਕਾਂ ਦਿਖਾਈ ਦਿੱਤਾ ਜੀਹਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਰੋਟੀ ਦਾ ਟੁਕੜਾ ਸੀ।ਲੂੰਬੜੀ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਦਾਦੀ ਵਾਲੀ ਕਹਾਣੀ ਚੇਤੇ ਆ ਗਈ।ਲੂੰਬੜੀ ਨੇ ਕਾਂ ਨੂੰ

ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਨੇ ਟੇਬਲ ਤੇ ਚਾਰ ਲੱਤਾਂ ਵਾਲਾ ਕੀੜਾ ਰਖਿਆ..ਫੇਰ ਉਸਦੀ ਇੱਕ ਲੱਤ ਤੋੜ ਦਿੱਤੀ..ਆਖਿਆ ਤੁਰ..ਉਹ ਤੁਰ ਪਿਆ..! ਫੇਰ ਦੂਜੀ ਤੋੜ ਦਿੱਤੀ..ਮੁੜ ਆਖਿਆ ਤੁਰ..ਉਹ ਫੇਰ ਤੁਰ ਪਿਆ..! ਫੇਰ ਬਾਕੀ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਦੋਵੇਂ ਵੀ ਤੋੜ ਦਿੱਤੀਆਂ..ਇਸ ਵੇਰ ਆਖਿਆ ਤੁਰ..ਪਰ ਉਹ ਨਾ ਤੁਰਿਆ..! ਫੇਰ ਪੁੱਛਿਆ..ਬੱਚਿਓ ਤੁਸੀਂ ਕੀੜੇ ਤੇ ਕੀਤੇ ਇਸ ਪ੍ਰਯੋਗ ਤੋਂ ਕੀ

ਮੈਂ ਉਦੋਂ ਮਸਾਂ 9 ਕੁ ਸਾਲ ਦੀ ਹੋਣੀ ਜਦੋਂ ਦੀ ਘਟਨਾ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਸਾਂਝੀ ਕਰਨ ਲੱਗੀ ਹਾਂ । ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰੇ ਮਾਪੇ ਮੈਨੂੰ ਮੁੰਡਾ ਬਣਾ ਕੇ ਰੱਖਦੇ ਸੀ ।ਮੇਰੇ ਵਾਲਾਂ ਦੀ ਮੁੰਡਿਆਂ ਵਾਂਗ ਕਟਿੰਗ ਕਰਵਾਈ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਤੇ ਪੈਂਟ ਸ਼ਰਟ ਪਾ ਛੱਡਦੇ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਕਦੇ

ਤਿੱਖੀ ਧੁੱਪ..ਚੱਕਰ ਆਇਆ..ਲੱਗਾ ਹੁਣੇ ਹੀ ਡਿੱਗ ਜਾਵਾਂਗਾ..ਪਾਸੇ ਜਿਹੇ ਹੋ ਬੈਠ ਗਿਆ..ਪਾਣੀ ਦੀ ਬੋਤਲ ਕੱਢੀ..ਗਟਾ-ਗਟ ਅੱਧੀ ਮੁਕਾ ਦਿੱਤੀ..! ਫੇਰ ਕੋਲੋਂ ਲੰਘਦੇ ਰਿਕਸ਼ੇ ਨੂੰ ਹੱਥ ਦਿੱਤਾ..ਆਖਿਆ ਛਤਰੀ ਵੀ ਤਾਂਣ ਦੇਵੇ..ਵੀਹ ਲੱਖ ਦੀ ਗੱਡੀ ਵਾਲਾ ਅੱਜ ਰਿਕਸ਼ੇ ਵਿਚ..ਕੋਈ ਵੇਖੂ ਤਾਂ ਕੀ ਆਖੂ..ਏਜੰਸੀ ਵਾਲਿਆਂ ਤੇ ਵੀ ਗੁੱਸਾ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ..ਸਿਰਫ ਦੋ ਕਿਸ਼ਤਾਂ ਟੁੱਟਣ ਤੇ

ਬੰਦਾ ਇੰਟਰਵਿਊ ਦੇਣ ਗਿਆ..ਅੱਗਿਓਂ ਸ਼ਹਿਰੀ ਬਾਬੂ..ਪੁੱਛਣ ਲੱਗਾ ਦੱਸ ਕੀ ਕੀ ਵੇਚ ਸਕਦਾ? ਆਖਣ ਲੱਗਾ ਜੀ ਜੋ ਵੀ ਆਖੋ..! ਸਾਮਣੇ ਪਿਆ ਲੈਪ-ਟੌਪ ਫੜਾ ਦਿੱਤਾ..ਅਖ਼ੇ ਇਹ ਮੈਨੂੰ ਹੀ ਵੇਚ ਕੇ ਵਿਖਾ..! ਕਹਿੰਦਾ ਠੀਕ ਏ ਜੀ..ਪਰ ਬਾਹਰ ਜਾਣਾ ਪੈਣਾ..ਅਦਬ ਨਾਲ ਦਰਵਾਜਾ ਖੜਕਾ ਠੀਕ ਤਰਾਂ ਅੰਦਰ ਆਉਂਦਾ ਹਾਂ..ਏਨਾ ਆਖ ਲੈਪਟੋਪ ਚੁੱਕ ਬਾਹਰ ਨਿੱਕਲ ਗਿਆ!

ਐਤਵਾਰ ਸੀ ਸ਼ਾਇਦ ਇਸੇ ਕਰਕੇ ਗੱਡੀ ਵਿਚ ਭੀੜ ਥੋੜੀ ਘੱਟ ਸੀ.. ਮੈਂ ਛੇਤੀ ਨਾਲ ਅੰਦਰ ਵੜ ਵਿਚਕਾਰਲੀ ਸੀਟ ਮੱਲ ਲਈ..ਤੇ ਫੇਰ ਚੱਲ ਪਈ ਗੱਡੀ ਵਿਚ ਆਣ ਚੜਿਆ ਇੱਕ ਚੇਹਰਾ ਮੈਨੂੰ ਕੁਝ ਜਾਣਿਆਂ ਪਹਿਚਾਣਿਆਂ ਜਿਹਾ ਲੱਗਾ..! ਗਹੁ ਨਾਲ ਤੱਕਿਆ..ਓਹੀ ਸੀ..ਕਿੰਨੇ ਵਰੇ ਪਹਿਲਾਂ ਰੋਜਾਨਾ ਗੱਡੀ ਵਿਚ ਆਉਂਦਾ ਨਿਸ਼ਾਨ ਸਿੰਘ..! ਬਾਰੀ ਵਾਲੇ ਪਾਸੇ

ਨਾਲ ਪੜਾਉਂਦਾ ਹਿਸਾਬ ਦਾ ਮਾਸਟਰ ਰੇਸ਼ਮ ਸਿੰਘ ਅਕਸਰ ਦੁੱਖੜੇ ਫੋਲਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ..ਅਖ਼ੇ ਔਲਾਦ ਉਸ ਹਿਸਾਬ ਦੀ ਨਹੀਂ ਨਿੱਕਲੀ ਜਿਹੜਾ ਹਿਸਾਬ ਕਿਤਾਬ ਸਾਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਮੈਂ ਲਾਉਂਦਾ ਰਿਹਾ..! ਨਾਲਦੀ ਨਸੀਬ ਕੌਰ ਥੋੜਾ ਢਿੱਲੀ ਰਹਿੰਦੀ ਏ..ਉਸਤੋਂ ਬਗੈਰ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਕੋਲ ਪੂਣੀਂ ਕਰਾਉਣ ਜੋਗੀ ਵੀ ਵੇਹਲ ਹੈਨੀ..ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਬੱਸ ਆਪਣੀ ਦੁਨੀਆ ਵਿਚ ਹੀ ਮਸਤ

ਅਮ੍ਰਿਤਸਰ ਸ਼ਹਿਰ..ਬੱਸ ਅੱਡੇ ਕੋਲ ਪੈਂਦਾ ਮੁਹੱਲਾ ਸ਼ਰੀਫ ਪੂਰਾ..!ਓਥੇ ਜਾਣਾ ਤਾਂ ਦੂਰ ਦੀ ਗੱਲ ਮੈਨੂੰ ਉਸ ਮੁੱਹਲੇ ਦਾ ਨਾਮ ਸੁਣਨਾ ਤੱਕ ਵੀ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਸੀ..!ਕਦੀ ਲੋੜ ਪੈ ਜਾਂਦੀ ਤਾਂ ਨੌਕਰ ਨੂੰ ਭੇਜ ਦਿਆ ਕਰਦਾ..! ਕਈ ਵਾਰ ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਜਾਗ ਖੁੱਲ ਜਾਂਦੀ ਤਾਂ ਸੋਚਦਾ ਕਾਸ਼ ਉਹ ਮਰ ਹੀ ਜਾਂਦੀ..ਕੋਈ ਇੰਝ ਥੋੜੀ ਕਰਦਾ

ਦੂਜੀ ਵਾਰ ਦੀ ਗੱਲ ਇੱਕ ਕੁੱਤੇ ਨੂੰ ਮਾਸ ਦਾ ਟੁਕੜਾ ਲੱਭ ਗਿਆ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਮਾਸ ਦਾ ਟੁਕੜਾ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚ ਲੈ ਕੇ ਬਿਨਾਂ ਕੰਧ ਵਾਲੇ ਰੋਡੇ ਪੁਲ ਉੱਤੋਂ ਦੀ ਲੰਘਿਆ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪਰਛਾਈ ਦਿਖਾਈ ਦਿੱਤੀ। ਕੁੱਤੇ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਕਿਉਂ ਨਾ ਪਾਣੀ ਵਿਚਲੇ ਕੁੱਤੇ ਨੂੰ ਡਰਾ ਕੇ ਓਹਤੋਂ