Month: April 2024

ਉਹ ਤਿੰਨੋਂ ਸਰਦੇ ਪੁੱਜਦੇ ਘਰਾਂ ਚੋਂ ਸਨ..ਹੋਸਟਲ ਦੇ ਨਾਲ ਬਣੇ ਪੈਲਸ ਵਿਚ ਅਕਸਰ ਹੀ ਬਿਨਾ ਬੁਲਾਇਆਂ ਵੜ ਜਾਇਆ ਕਰਦੇ..ਫੇਰ ਰੱਜ-ਪੁੱਜ ਕੇ ਤੁਰਨ ਲਗਿਆਂ ਸਿਕਿਓਰਿਟੀ ਇੰਚਾਰਜ ਦੇ ਬੋਝੇ ਵਿਚ ਪੰਜ ਸੌ ਦਾ ਨੋਟ ਪਾਉਣਾ ਕਦੀ ਨਾ ਭੁੱਲਦੇ! ਉਸ ਰਾਤ ਵੀ ਰਿਸੈਪਸ਼ਨ ਪਾਰਟੀ ਵਿਚ ਚੰਗੀ ਤਰਾਂ ਖਾ ਪੀ ਕੇ ਗਜਰੇਲਾ ਲਿਆਉਂਦੇ ਬੈਰੇ

ਉਹ ਵੱਡਾ ਹੋਇਆ..ਜਵਾਨੀ ਸਿਰ ਚੜ ਬੋਲਣ ਲੱਗੀ..ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਬੌਣੀ ਬੇਵਕੂਫ ਜਾਪਣ ਲੱਗੀ..! ਪਰ ਜੰਮਣ ਵਾਲੀ ਦੇ ਭਾਵੇਂ ਅਜੇ ਵੀ ਦੁੱਧ ਚੁੰਘਦਾ ਬਾਲ ਹੀ ਸੀ..ਉਂਝ ਹੀ ਮੱਤਾਂ ਦਿੰਦੀ..ਨਸੀਹਤਾਂ ਕਰਦੀ..ਉਸਨੂੰ ਬੁਰਾ ਲੱਗਦਾ..ਅੱਗੋਂ ਬੋਲ ਪੈਂਦਾ..ਤਾੜਨਾ ਕਰਦਾ ਆਪਣੀਆਂ ਨਸੀਹਤਾਂ ਕੋਲ ਰੱਖਿਆ ਕਰ..! ਉਹ ਵਕਤੀ ਤੌਰ ਤੇ ਚੁੱਪ ਹੋ ਜਾਂਦੀ..ਪਰ ਅੰਦੋਂ ਅੰਦਰ ਬੜਾ ਫਿਕਰ ਕਰਦੀ..!

ਇੱਕ ਵਿਆਹ ਵਿਚ ਗਿੱਧਾ ਪਉਂਦੀ ਦਿਸੀ..ਬੱਸ ਦੇਖਦਾ ਹੀ ਰਹਿ ਗਿਆ..ਤਿੱਖੇ ਨੈਣ ਨਕਸ਼ਾਂ ਅਤੇ ਭੋਲੀ ਜਿਹੀ ਸੂਰਤ ਨੇ ਉਸਦੇ ਗਲ਼ ਪਾਏ ਸਧਾਰਨ ਜਿਹੇ ਸੂਟ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਹੀ ਨਾ ਜਾਣ ਦਿੱਤਾ..! ਵਿਆਹ ਦੀ ਗੱਲ ਚੱਲੀ ਤਾਂ ਓਸੇ ਦਾ ਹੀ ਜਿਕਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ..ਭੁਚਾਲ ਜਿਹਾ ਆਗਿਆ..ਦਲੀਲ ਦੇਣ ਲੱਗੇ ਕੇ ਕਿਥੇ ਅਮਰੀਕਾ ਦਾ ਗ੍ਰੀਨ ਕਾਰਡ

#ਪ੍ਰਕਾਸ਼_ਬਨਾਮ_ਬਾਦਲ_ਸਾਹਿਬ। ਗੱਲ 2004 ਦੀ ਹੈ ਸ੍ਰੀ ਬੀ ਆਰ ਬਾਂਗਾਂ ਜੀ ਨੇ ਡਿਪਟੀ ਕਮਿਸ਼ਨਰ ਸ੍ਰੀ ਮੁਕਤਸਰ ਸਾਹਿਬ ਵੱਜੋਂ ਚਾਰਜ ਸੰਭਾਲਿਆ। ਉਹ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਅਫਸਰ ਸਨ। ਸੁਭਾਅ ਦੇ ਥੌੜੇ ਸਖਤ ਪਰ ਗੱਲ ਦੀ ਤਹਿ ਤੱਕ ਜਾਣ ਵਾਲੇ। ਸਕੂਲ ਦੀ ਕਮੇਟੀ ਦੇ ਚੇਅਰਮੈਨ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਅਕਸਰ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਵਾਹ ਪੈਂਦਾ। ਸੂਬੇ ਵਿੱਚ ਕਾਂਗਰਸ

ਜਦੋ ਛੋਟੇ ਹੁੰਦੇ ਪੰਜਵੀ ਛੇਵੀਂ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਦੇ ਸੀ। ਲਿਖਣ ਲਈ ਨੀਲੀ ਸਿਆਹੀ ਵਾਲੇ ਪੈਨ ਦਾ ਪ੍ਰਯੋਗ ਕਰਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ। ਉਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਖੈਰ ਅੰਧੇਰਾ ਹੀ ਸੀ। ਕਾਲੀ ਸਿਆਹੀ ਨਾਲ ਫੱਟੀ ਲਿਖਦੇ। ਤੇ ਕਾਲੀ ਪੈਨਸਲ ਨਾਲ ਕਾਪੀ ਤੇ ਲਿਖਦੇ। ਨੀਲੀ ਸਿਆਹੀ ਵਾਲੇ ਪੈਨ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਨੀਲੇ ਰਿਫਿਲ ਵੀ ਆ

ਕਿਵੇਂ ਤਾਇਆ ਵੋਟ ਪਾਈ ਨਹੀਂ ਅਜੇ? ਸਰਕਾਰੀ ਸਕੂਲ ਆਲੇ ਪੋਲਿੰਗ ਬੂਥ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਵੋਟ ਭੁਗਤਾ ਕੇ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਦੇ ਹੋਏ ਨੇ ਖੁੰਢ ਤੇ ਗਮਗੀਨ ਜਿਹੇ ਬੈਠੇ ਤਾਏ ਕਪੂਰੇ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ। ਨਹੀਂ ਸੇਰਾ। ਵੋਟ ਤਾਂ ਮੈਂ ਸਵਾ ਅੱਠ ਵਜੇ ਹੀ ਪਾ ਦਿੱਤੀ ਸੀ।ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ ਹੀ ਹੈ ਆਪਾ ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ਹੀ ਪਾਰਟੀ ਨਾਲ

ਛੋਟੇ ਹੁੰਦੇ ਨੂੰ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਤਾ ਕਿ ਸ਼ਬਦ ਨਿਮਾਣੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਯ ਨਮਾਣੀ। ਬਸ ਇੰਨਾ ਪਤਾ ਸੀ ਇਸ ਦਿਨ ਠੰਡਾ ਤੇ ਮਿੱਠਾ ਪਾਣੀ ਪਿਲਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਮਿੱਠੇ ਪਾਣੀ ਪਿਲਾਉਣ ਨੂੰ ਛਬੀਲ ਲਾਉਣਾ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਫਿਰ ਤਾਂ ਖ਼ੈਰ ਛਬੀਲ ਲਾਉਣ ਦੇ ਅਰਥ ਹੀ ਬਦਲ ਗਏ। ਸ਼ਹਿਰ ਆਇਆ ਤਾਂ ਪਤਾ

ਅਖੇ ਇਹਨੂੰ ਕਹੋ ਕਿ ਇਹ ਕਹਾਣੀਆਂ ਨਾ ਲਿਖਿਆ ਕਰੇ। ਇਸ ਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਸਾਨੂੰ ਸੂਲ ਵਾਂਗੂ ਚੁਭਦੀਆਂ ਹਨ। ਸਾਡੀ ਬਦਨਾਮੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਤੇ ਰਿਸਤੇਦਾਰੀ ਵਿੱਚ ਵੀ । ਹੋਰ ਤਾਂ ਹੋਰ ਅਸੀ ਸਹੁਰਿਆਂ ਵਿੱਚ ਤੇ ਕੁੜਮਾਂਚਾਰੀ ਵਿੱਚ ਮੂੰਹ ਦਿਖਾਉਣ ਜੋਗੇ ਨਹੀ ਰਹੇ।ਇਹ ਤਾਂ ਓਹੀ ਸਾਗੀ ਲਿੱਖ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਤਕਰੀਬਨ

ਮੇਰੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੀਆਂ ਚਾਰ ਭੈਣਾਂ ਸਨ। ਭੂਆ ਸਾਧੋ ਸੋਧਾਂ ਗਿਆਨੋ ਤੇ ਰਾਜ ਕੁਰ। ਦਾਦਾ ਜੀ ਇੱਕਲੇ ਹੀ ਸਨ। ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੀ ਭੂਆ ਬਿਸ਼ਨੀ ਵੀ ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ। ਮੇਰੀਆਂ ਵੀ ਦੋ ਭੂਆ ਸਨ ਮਾਇਆ ਤੇ ਸਰੁਸਤੀ। ਦਾਦੀ ਜੀ ਛੋਟੀ ਉਮਰੇ ਹੀ ਦੁਨੀਆਂ ਛੱਡ ਗਏ। ਘਰ ਨੂੰ ਚਲਾਉਣ ਦੀ

ਬਚਪਨ ਵਿਚ ਸਮੇਂ ਸਿਰ ਸਕੂਲ ਪਹੁੰਚਣਾ ਇੱਕ ਮਜਬੂਰੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਸਕੂਲ ਵੱਲੋਂ ਲੇਟ ਆਉਣ ਵਾਲਿਆਂ ਦਾ ਸਵਾਗਤ ਤੂਤ ਦੀ ਛਟੀ ਨਾਲ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਕਦੇ ਕਦੇ ਥੱਪੜ ਦਾ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦ ਵੀ ਮਿਲਦਾ ਸੀ। ਹੋਰਨਾਂ ਜੁਆਕਾਂ ਦੇ ਉਲਟ ਨਿੱਤ ਨਹਾਕੇ ਜਾਣ ਦਾ ਵੀ ਘਰੋਂ ਹੁਕਮ ਸੀ। ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਕਈ ਵਾਰੀ