Category: Punjabi Story

ਮਾਸੀ ਦਾ ਸਹੁਰਾ ਸ੍ਰ ਤਾਰਾ ਸਿੰਘ..ਠੰਡੇ ਥਾਂ ਮੰਜੀ ਡਾਹੀ ਹੋਣੀ..ਦੋ ਪਾਵੇ ਖਾਲ ਵਿਚ ਤੇ ਦੋ ਬਾਹਰ..ਭਰ ਗਰਮੀਂ ਵਿਚ ਵੀ ਓਥੇ ਹੀ ਛਾਵੇਂ ਬੈਠੇ ਰਹਿਣਾ..ਕਦੇ ਗਰਮੀਂ ਮਹਿਸੂਸ ਨਾ ਕਰਨੀ..ਉੱਤੇ ਅਮਰੂਦਾਂ ਦੇ ਕਿੰਨੇ ਸਾਰੇ ਫਲਦਾਰ ਰੁੱਖ..ਪਤਾ ਨੀ ਕਿਓਂ ਹਿਲਾਉਣ ਨਹੀਂ ਸਨ ਦਿੰਦੇ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਉੱਤੇ ਚੜਨ..ਕਹਿੰਦੇ ਜਿਹੜਾ ਪੱਕ ਗਿਆ ਆਪੇ ਡਿੱਗ

ਅਖੇ ਬਠਿੰਡੇ ਵਾਲੇ ਰਫਲਾਂ ਰੱਖਣ ਦੇ ਸ਼ੌਕੀ।- ਰਮੇਸ਼ ਸੇਠੀ ਬਾਦਲ ਬਹੁਤ ਵਾਰੀ ਸੁਣਿਆ ਹੈ। ਅਖੇ ਬਠਿੰਡੇ ਵਾਲੇ ਰਫਲਾਂ ਰੱਖਣ ਦੇ ਸੌਕੀ । ਆਤਮ ਰੱਖਿਆ ਲਈ ਅਸਲਾ ਰੱਖਣਾ ਕੋਈ ਗੁਨਾਹ ਨਹੀ ਹੈ। ਅਸਲਾ ਬਣਿਆ ਕਿਸ ਲਈ ਹੈ। ਸਿਰਫ ਰੱਖਿਆ ਲਈ। ਰੱਖਿਆ ਚਾਹੇ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਸਰਹੱਦ ਦੀ ਹੋਵੇ ਜ਼ੋ ਸਾਡੇ ਫੋਜੀ ਜਵਾਨ

ਸਾਡਾ ਪੁਰਾਤਣ ਖਾਣ ਪਾਣ ਰੁੱੱਤਾਂ ਅਤੇ ਮੌਸਮ ਦੇ ਅਨਕੂਲ ਹੀ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ । ਬਹੁਤੇ ਖਾਣ ਪੀਣ ਦੇ ਪਦਾਰਥ ਤਾਂ ਕੁਦਰਤ ਨੇ ਹੀ ਇਸ ਤਰਾਂ ਬਣਾਏ ਹਨ ਕਿ ਉਹ ਰੁੱਤ ਅਤੇ ਮੋਸਮ ਅਨਸਾਰ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਗਰਮੀ ਤੇ ਸਰਦੀ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਹਨਾ ਪਦਾਰਥਾਂ ਦੀ ਤਾਸੀਰ ਮੌਸਮ ਅਨੁਸਾਰ ਹੀ ਗਰਮ ਤੇ ਠੰਡੀ

ਪਿੰਡ ਦੀ ਮੁੱਖ ਸਿੱਧੀ ਗਲੀ ਤੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਵਿਚਾਲੇ ਬਣੀ ਸੱਥ ਦੇ ਜਵਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਸੀ ਬਾਬੇ ਹਰਗੁਲਾਲ ਦੀ ਹੱਟੀ। ਚਾਹੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਵੀ ਹੱਟੀਆ ਸਨ ਹਰਬੰਸ ਮਿੱਡੇ ਦੀ ਹੱਟੀ, ਬਾਬੇ ਸਾਉਣ ਕੇ ਜੀਤੇ ਦੀ ਹੱਟੀ, ਆਤਮੇ ਸੇਠ ਦੀ ਹੱਟੀ ਤੇ ਬਲਬੀਰੇ ਕੁਲਫੀਆਂ ਵਾਲੇ ਦੀ ਹੱਟੀ ਤੋ ਇਲਾਵਾ ਬਲੰਗਣਾ

ਗਰੀਬ ਜਿਹੀ ਕੁੜੀ “ ਪੰਮੀ ਦੇ ਬਾਪੂ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਤਾਂ ਨਸੀਬੋ ਦੇ ਸਿਰ ਉੱਪਰ ਦੁੱਖਾਂ ਦਾ ਪਹਾੜ ਆ ਵੱਸਿਆ। ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਕਿਹਾ ਕਰਦਾ ਸੀ ਮੈਂ ਚਾਹੇ ਗਰੀਬ ਹਾਂ ਪਰ ਆਪਣੀ ਧੀ ਨੂੰ ਅਫ਼ਸਰ ਜ਼ਰੂਰ ਬਣਾਉਣਾ । ਸਰਦੀਆਂ ਦੇ ਦਿਨ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਬੈਠੀ ਨਿੱਘੀ ਜਿਹੀ ਧੁੱਪ ਮਾਣ ਦੀ ਹੋਈ

ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਮਿਲੇ ਕੁਝ ਸੱਚੇ, ਕੁਝ ਝੂਠੇ ਤੇ ਕੁਝ ਆਪਣੇ ….ਨਕਾਬਪੋਸ਼। ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਿੱਤੀ। ਮਾਂ ਪਿਓ ਦੇ ਗੁਜ਼ਰ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ,ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਵਾਗਡੋਰ ਮੇਰੀਆਂ ਦੋ ਵੱਡੀਆਂ, ਵਿਆਹੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਭੈਣਾਂ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਆ ਗਈ। ਮੈਂ ਕਿਤੇ ਵੀ ਜਾਣਾ ਹੁੰਦਾ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਫੋਨ

ਕਾਜਲ ਦੀ ਸ਼ਾਦੀ ਹੋਏ ਦੱਸ ਦਿਨ ਹੋ ਗਏ ਸਨ। ਉਹ ਜਦੋੰ ਸਹੁਰੇ ਘਰ ਆਈ ਘਰ ਬਹੁਤ ਹੀ ਖਿਲਰਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਘਰ ਨੂੰ ਸੁੰਦਰ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਉਹ ਖਾਣਾ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸੁਆਦ ਬਣਾਉਂਦੀ ਸਾਰੇ ਉਸਦੀਆਂ ਤਰੀਫਾਂ ਕਰਦੇ ਨਾ ਥਕਦੇ। ਸ਼ਾਮ ਦੇ ਸਮੇਂ ਠੰਡੀ ਠੰਡੀ ਹਵਾ

ਚੰਨੋ ਆਪਣੀ ਸਕੂਲ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਪੂਰੀ ਕਰ ਚੁੱਕੀ ਸੀ । ਅੱਗੇ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਅਮਰ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, ਧੀਏ ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਮੇਰੇ ਦਿਹਾੜੀ ਜੋਤੇ ਨਾਲ ਘਰ ਦਾ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਹੀ ਬੜੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ । ਹੁਣ ਤੂੰ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨਾਲ ਘਰਦੇ ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਹੱਥ ਵਟਾਇਆ ਕਰ ਨਹੀ

ਮੁਲਖ ਦੇ ਦੋ ਕਨੂੰਨ..ਬਹੁ-ਗਿਣਤੀ ਲਈ ਹੋਰ ਤੇ ਘੱਟ ਗਿਣਤੀ ਲਈ ਹੋਰ..ਏਨੀ ਗੱਲ ਆਖਣ ਤੇ ਕਈ ਬਹਿਸਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੇ..ਕਿਓਂ ਸੋਚਦੇ ਓ ਇੰਝ..ਕਿੰਨਾ ਕੁਝ ਤੇ ਦਿੱਤਾ ਇਸ ਸਿਸਟਮ ਨੇ..! ਭਾਈ ਸਾਬ ਦੀ ਸਗੀ ਭਤੀਜੀ ਦਾ ਵਿਆਹ..ਭਰਾ ਪਹਿਲੋਂ ਹੀ ਮੁੱਕ ਗਿਆ ਸੀ..ਪਿਓ ਦੀ ਥਾਂ..ਸਿਸਟਮ ਨੇ ਪੈਰੋਲ ਦਿੱਤੀ..ਸਿਰਫ ਦੋ ਘੰਟਿਆਂ ਲਈ..ਉਹ ਵੀ ਪਰਛਾਵੇਂ ਵਾਂਙ

1975 ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਜਦੋ ਅਸੀਂ ਪਿੰਡ ਘੁਮਿਆਰੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀ ਉਸ ਸਮੇ ਬਹੁਤ ਹੀ ਘੱਟ ਲੋਕ ਸਬਜ਼ੀ ਬਨਾਉਂਦੇ ਸਨ। ਬਹੁਤੇ ਲੋਕ ਲਾਲ ਮਿਰਚਾਂ ਦੀ ਚੱਟਣੀ ਤੇ ਲੱਸੀ ਨਾਲ ਹੀ ਰੋਟੀ ਖਾਂਦੇ। ਉਹ ਸਿਰਫ ਮੀਟ ਨੂੰ ਹੀ ਸਬਜ਼ੀ ਕਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਜੇ ਕੋਈ ਬਾਬੇ ਭਾਨੇ ਕੋਲੋ ਲੈ ਕੇ ਸਬਜ਼ੀ ਬਣਾਉਂਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਅਦਰਕ