Tag: ਪਰਵਿੰਦਰ ਕੌਰ

ਤ੍ਰਿਵੈਣੀ (ਬੋਹੜ,ਪਿੱਪਲ,ਨਿੱਮ)ਥੱਲੇ ਡਾਹੇ ਹੋਏ ਤਖਤਪੋਸ਼ ਦੇ ਉੱਤੇ ਚਾਰ ਪੰਜ ਅਮਲੀ ਨਸ਼ੇ ਵਿੱਚ ਮਸਤ ਹੋਏ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਪਏ ਸਨ।ਇੰਨੇ ਨੂੰ ਬੇਬੇ ਚਰਨ ਕੌਰ ਛਾਹ ਵੇਲਾ ਫੜਾ ਕੇ ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਪਰਤ ਆਈ ਅਤੇ ਅਮਲੀਆਂ ਨੂੰ ਹਾਸਾ ਮਖੌਲ ਕਰਦੇ ਵੇਖ ਦੰਦਾਂ ਚ ਚੁੰਨੀ ਦੇ ਕੇ ਗੁੱਸੇ ਵਿੱਚ ਆਖਣ ਲੱਗ ਗਈ…. “ਵੇ

ਮੰਮੀ ਜੀ ਕੱਲ੍ਹ ਨੂੰ ਯੁਵਰਾਜ ਨੇ ਇੱਕ ਸਾਲ ਦਾ ਹੋ ਜਾਣਾ ਆ ਤੇ ਡੈਡੀ ਜੀ ਹੁਰੀਂ ਆਖਦੇ ਪਏ ਸੀ ਅਸੀਂ ਵਧੀਆ ਧੂਮਧਾਮ ਨਾਲ ਯੁਵਰਾਜ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਜਨਮਦਿਨ ਮਨਾਉਣਾ ਆ ਜੀ।” “ਹਾਂ ਹਾਂ ਪੁੱਤ,ਜ਼ਰੂਰ ਮਨਾਉਣਾ ਆ,ਤੇਰੇ ਡੈਡੀ ਜੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਆਖ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਪੁੱਤ..ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਤਾਂ ਪੋਤਾ ਸਾਡਾ ਸਭ ਤੋਂ ਲਾਡਲਾ….ਪਰ

ਮਨਮੀਤ ਕਰੀਬ ਹੁਣ ਇੱਕ ਮਹੀਨਾ ਦਵਾਈ ਖਾ ਚੁੱਕੀ ਸੀ ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਕੋਈ ਆਰਾਮ ਨਹੀਂ ਸੀ।ਫੇਰ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਇੱਕ ਪਰਿਵਾਰਿਕ ਡਾਕਟਰ ਤੋਂ ਸਲਾਹ ਲਈ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਮਨਮੀਤ ਨੂੰ ਇੱਕ ਗੋਲੀ(ਦਵਾਈ) ਦੱਸੀ ਜੋ ਸਿਰਫ ਛਿੱਕਾਂ ਨੂੰ ਕੁੱਝ ਸਮੇਂ ਲਈ ਰੋਕ ਲੈਂਦੀ ਸੀ।ਇੱਕ ਦਿਨ ਵਿੱਚ ਉਹ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਇੱਕ ਗੋਲੀ ਖਾ ਕੇ ਆਪਣਾ

ਜਦੋਂ ਮਨਮੀਤ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਤੰਗ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਹੋ ਗਈ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਮੰਮੀ ਨਾਲ ਪਟਿਆਲਾ ਸਰਕਾਰੀ ਰਾਜਿੰਦਰਾ ਹਸਪਤਾਲ ਜਾਣ ਵੱਜੋਂ ਸੋਚਿਆ ।ਆਪਣੀ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਨਾਲ ਲੈ ਕੇ ਉਸਨੇ ਉੱਥੇ ਦਿਖਾਇਆ।ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਕੋਈ ਵੀ ਵੱਡੀ ਸਮੱਸਿਆ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਈ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਕੁੱਝ ਹਫਤੇ ਦੀਆਂ ਦਵਾਈਆਂ ਲਿਖ ਦਿੱਤੀਆਂ। ਦਵਾਈ ਲੈਣ ਮਗਰੋਂ ਮਨਮੀਤ ਆਪਣੇ

ਮਨਮੀਤ ਬਹੁਤ ਸਾਊ ਅਤੇ ਸੁਸ਼ੀਲ ਕੁੜੀ ਸੀ।ਪੜ੍ਹਾਈ ਪੂਰੀ ਕਰਨ ਮਗਰੋਂ ਉਹ ਪਿੰਡ ਦੇ ਨਾਲ ਕਿਸੇ ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਾਉਣ ਲੱਗ ਗਈ ਸੀ।ਘਰ ਆ ਕੇ ਟਿਊਸ਼ਨ ਪੜ੍ਹਾਉਂਦੀ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਥੋੜੇ ਬਹੁਤ ਖਰਚੇ ਕੱਢ ਕੇ ਆਪਣੇ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਵੀ ਪੈਸਿਆਂ ਵੱਜੋਂ ਮਦਦ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਸੀ। ਪਰਿਵਾਰ ਕੁੱਝ ਸਮਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਆਪਣੇ ਨਵੇਂ

ਸਰਦੀਆਂ ਦੀ ਰੁੱਤ ਦੀ ਬੜੀ ਰੋਚਕ ਤੇ ਹਾਸੇ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਹੈ ਜੀ ਉਦੋਂ ਮੈਂ ਪੰਜਵੀਂ ਜਮਾਤ ਵਿੱਚ ਪਿੰਡ ਦੇ ਹੀ ਇੱਕ ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹ ਦੀ ਸੀ।ਉਸ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਅੱਠਵੀਂ ਜਮਾਤ ਤੱਕ ਦੇ ਬੱਚੇ ਪੜ੍ਹਨ ਆਉਂਦੇ ਸਨ।ਸਕੂਲ ਦੀ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਕਰੀਬ ਤੀਹ ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦੂਰ ਸ਼ਹਿਰ ਤੋਂ ਆਉਂਦੀ ਸੀ।ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਵੀ