Month: February 2024

ਕਈ ਵਾਰੀ ਲਾਲਚ ਤੇ ਬਹੁਤੀ ਸਿਆਣਪ ਵੀ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਮਾਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਕਾਲਜ ਵਿਚ ਪੜ੍ਹਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਰੀਕੋ ਘੜੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਆਟੋਮੈਟਿਕ। ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਘੜੀ ਚ ਪਾਣੀ ਪੈ ਗਿਆ। ਚੋ ਹੇਤ ਰਾਮ ਨਾਮ ਦਾ ਸਖਸ਼ ਜੋ ਹਰਿਆਣਾ ਵਾਚ ਕੰਪਨੀ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ ਘੜੀਆਂ ਵੇਚਦਾ ਸੀ ਤੇ ਮੁਰੰਮਤ ਵੀ

ਨੀ ਨਸੀਬੋ ਤੂੰ ਅੱਜ ਮੂੰਹ ਹਨ੍ਹੇਰੇ ਉੱਠੀ ਫਿਰਦੀ ਆਂ , ” ਕਿਤੇ ਜਾਣਾ ?” ਨਹੀਂ ਆਮਰੋ ਮੈ ਨੂੰਹ ਰਾਣੀ ਕੱਦੀ ਹਾਕਾਂ ਮਾਰਦੀ ਆ , ਉੱਠ ਖੜ – ਉੱਠ ਖੜ ਪਤਾ ਨੀ ਕਿਹੜੀ ਗੱਲੋਂ ਮੂੰਹ ਵੱਟੀ ਫਿਰਦੀ ਆ ਕਈ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ , ਨਾਲੇ ਮੈਂ ਕੱਲ੍ਹ ਕਿਹਾ ਸੀ ਸਾਝਰੇ ਉੱਠੀ ਕੰਜਕਾਂ ਪੂਜਣੀਆਂ

ਪਹਾੜਾ ਦੀ ਸ਼ਰਘਾ c ਆਜ o ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਖੁੱਲਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਮੌਨਸੂਨ ਦਾ ਮੌਸਮ ਸ਼ਰੂ ਸੀ। ਹੋਲੀ ਹੌਲੀ,”ਹਲਕੀ ਬਾਰਿਸ਼ ਹੋ ਰਹਿ ਸੀ। ਗੁਰਜੋਤ ਜੋਂ ਕੀ ਆਪਣੀ ਚੁਲਬੁਲੀ ਹਾਸੀ ਨਾਲ ਰੂਮ c ਘੁੰਮ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਆਪਣੀ ਮਾਸੀ ਨਾਲ਼ ਗੱਲ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਕਾਫ਼ੀ ਟਾਈਮ ਬਾਅਦ o

ਨੱਬੇ ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਵਿੱਚ ਅਸੀਂ ਬੱਚਿਆਂ ਦਾ ਮਦਰਾਸ, ਬੰਗਲੌਰ, ਮੈਸੂਰ ਤੇ ਊਟੀ ਦਾ ਇੱਕ ਵਿਦਿਅਕ ਟੂਰ ਲ਼ੈਕੇ ਗਏ। ਦਿੱਲੀ ਤੋਂ ਅਸੀਂ ਟ੍ਰੇਨ ਰਾਹੀਂ ਸਿੱਧੇ ਮਦਰਾਸ ਪਹੁੰਚੇ। ਇੱਧਰ ਦਸੰਬਰ ਦਾ ਮਹੀਨਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਪੂਰੀ ਠੰਡ ਸੀ ਪਰ ਮਦਰਾਸ ਸਮੁੰਦਰੀ ਕਿਨਾਰਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਪੂਰੀ ਗਰਮੀ ਸੀ। ਅਸੀ ਰੇਲਵੇ ਸਟੇਸ਼ਨ ਦੇ ਜਵਾਂ ਹੀ

ਅੱਸੀ ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਵਿਚ ਸ੍ਰੀ ਬਿਕਰਮ ਸਿੰਘ ਸੈਣੀ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਬਤੌਰ ਸਾਇੰਸ ਅਧਿਆਪਕ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਵਿਸ਼ੇ ਦਾ ਮਾਹਿਰ ਤਾਂ ਸੀ ਹੀ ਇਸ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਉਹ ਬਹੁਤ ਸ਼ੋਸ਼ਲ ਵੀ ਸੀ। ਉਹ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਸਰਦਾਰ ਹਰਬੰਸ ਸਿੰਘ ਸੈਣੀ ਦਾ ਸਕਾ ਭਤੀਜਾ ਸੀ। ਆਪਣੀ ਲਿਆਕਤ ਨਾਲ ਉਸਨੇ ਇਧਰ

ਉਹਨਾਂ ਵੇਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਪਿੰਡਾਂ ਦੇ ਘਰਾਂ ਵਿੱਚ ਨਾ ਗੁਸਲਖਾਨੇ ਹੁੰਦੇ ਸਨ ਤੇ ਨਾ ਪਖਾਨੇ। ਆਦਮੀ ਆਮਤੌਰ ਤੇ ਖੁੱਲੇ ਵੇਹੜੇ ਵਿੱਚ ਨਹਾਉਂਦੇ ਸਨ ਤੇ ਔਰਤਾਂ ਮੰਜੇ ਵਗੈਰਾ ਦਾ ਪਰਦਾ ਕਰਕੇ ਨ੍ਹਾਉਂਦੀਆਂ ਸਨ। ਜਦੋਂ ਗੁਸਲਖਾਨੇ ਪਖਾਨੇ ਬਣੇ ਵੀ ਤਾਂ ਉਹ ਬਹੁਤੇ ਬਿਨਾਂ ਦਰਵਾਜੇ ਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਬਾਹਰ ਪਰਦਾ ਲਟਕਾਇਆ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਪਖਾਨੇ

ਹਰ ਜੀਵ ਜੰਤੂ ਦਰਖੱਤ ਪ੍ਰਾਣੀ ਨੂੰ ਵੱਧਣ ਫੁੱਲਣ ਲਈ ਖੁਰਾਕ ਦੀ ਜਰੂਰਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਨਸਾਨ ਨੇ ਇਹ ਖੋਂ ਕਰ ਲਈ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਲਈ ਵਧੇਰੇ ਗੁਣਕਾਰੀ ਭੋਜਨ ਕਿਹੜਾ ਹੈ। ਫਿਰ ਇਨਸਾਨ ਉਸ ਭੋਜਨ ਨੁੰ ਹੀ ਖਾਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਸਵਾਦ ਇਨਸਾਨ ਦੀ ਕੰਮਜੋਰੀ ਹੈ। ਭੋਜਨ ਦੀ ਚੋਣ ਕਰਨ ਵੇਲੇ