Tag: ਕੁਲਵੰਤ ਘੋਲੀਆ

ਨੇਕ ਸਿੰਹਾਂ, ਤੂੰ ਵੀ ਅੜੀ ਛੱਡਦੇ। ਆਹ ਕਰਮੋਂ ਕਾ ਜੱਦੀ ਪੁਸ਼ਤੀ ਕੰਮ ਆ ,ਕਿੰਨੀ ਕੁ ਕਮਾਈ ਕਰ ਲਈ ਭਲਾ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ, ਇਸ ਕੰਮ ‘ਚੋਂ।ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਮਰੇ ਪਸ਼ੂਆਂ ਦੀਆਂ ਖੱਲਾਂ ਲਾਉਣੀਆਂ ਕੋਈ ਸੁਖਾਲਾ ਕੰਮ ਆ। ਤੂੰ ਐਵੇਂ ਵਾਲਾ ਹਮਾਇਤੀਆਂ ਨਾ ਬਣ, ਆਹ ਮੂੰਹ ਖੋਰ ਦੀ ਬਿਮਾਰੀ ਨੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਕਿੰਨੇ ਪਸ਼ੂ

ਹਾਕਮ ਸਿਹਾ, ਅੱਜ ਭਲਾ ਰਾਤ ਨੂੰ ਪਾਣੀ ਦੀ ਵਾਰੀ ਤੇਰੀ ਏ। ਵਾਰੀ ਤਾਂ ਨਾਜਰਾ ਮੇਰੀ ਹੀ ਏ, ਪਰ ਕੌਣ ਮਰੇ ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਉਨੀਂਦਰੇ। ਐਵੇਂ ਖਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਨੱਕੇ ਮੋੜਦੇ ,ਬੰਦ ਕਰਦੇ, ਰਾਤ ਲੰਘ ਜਾਂਦੀ ਏ। ਆਹ ਸਵੇਰੇ ਲਾਈਟ ਦੀ ਵਾਰੀ ਆ, ਆਪੇ ਮੋਟਰ ਛੱਡਦਾਂਗੇ। ਭਰੀ ਜਾਣਗੇ ਵਾਹਣ ਆਪੇ। ਤੇਰੀ ਮਰਜ਼ੀ

ਵੱਡੇ ਸਾਰੇ ਰਾਹ ਤੋਂ ਜਾਂਦੀ ਪਿੰਡ ਨੂੰ ਦੋਨੋਂ ਪਾਸੀ ਸਰ ਕਾਨਿਆਂ ਨਾਲ ਲਪੇਟੀ ਢੇਡੀ ਮੇਢੀ ਡੰਡੀ ਪਿੰਡ ਆਣ ਵੜਦੀ, ਤੇ ਪਿੱਛੇ ਛੱਡ ਜਾਂਦੀ ਕਿੰਨੀ ਸਾਰੀ ਉਡਦੀ ਧੂੜ। ਸ਼ਹਿਰੋਂ ਇੱਕੋ ਹੀ ਬਸ ਦਿਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਹੀ ਗੇੜਾ ਮਾਰਦੀ। ਟਾਂਗੇ ਤੇ ਬੈਲ ਗੱਡੀਆਂ ਹੀ ਆਉਣ ਜਾਣ ਦਾ ਮੁੱਖ ਸਾਧਨ ਸੀ। ਤਰਕਾਲਾ ਤੱਕ

ਅਕਸਰ ਰੱਖੜੀਆਂ ‘ਤੇ ਵੱਡੀ ਭੈਣ ਆਉਂਦੀ ਤਾਂ ਘਰਵਾਲੀ ਥੋੜ੍ਹਾ ਇਤਰਾਜ਼ ਜਿਹਾ ਕਰਦੀ ਕੇ, ਏਨੀ ਸਸਤੀ ਜਿਹੀ ਰੱਖੜੀ ਹਰ ਸਾਲ ਲੈ ਆਉਂਦੀ ਏ।ਕੀ ਘਾਟਾ ਹੈ ਇਸ ਨੂੰ ਚੰਗੇ ਸਰਦੇ ਵਰਦੇ ਨੇ ,ਮੈਂ ਹਰ ਵਾਰ ਇਹ ਗੱਲ ਅਣਗੌਲੀ ਜਿਹੀ ਕਰ ਦਿੰਦਾ।ਅੱਜ ਬਾਜ਼ਾਰ ਸਾਰਾ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।ਕਿੰਨੀਆਂ ਕਿੰਨੀਆਂ ਵੱਡੀਆਂ ਦੁਕਾਨਾਂ ‘ਤੇ ਅੱਗੇ ਪਿਆ

ਦੱਸ ਸੁਰਜੀਤ ਕੁਰੇ ਕੀ ਚਾਹੀਦਾ ? ਬੱਸ ,ਕੁਝ ਨਹੀਂ … ਇਹ ਤਾਂ ਮੈਂ ਪਿਛਲੇ ਪੰਜਾਹ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਸੁਣਦਾ ਆ ਰਿਹਾ? ਆਹ ਵੇਖ ਪਰਸ ,ਪਿਆ ਨਾ ਡਾਲਰਾਂ ਨਾਲ ਭਰਿਆ। ਇਹ ਇੰਨੇ ਡਾਲਰ ? ਉਹ ਆਪਣਾ ਗਰੇਵਾਲ ਦਾ ਸਟੋਰ ਨਹੀਂ ਹੈਗਾ, ਉੱਥੇ ਦੋ ਘੰਟੇ ਕੰਮ ਕਰ ਆਉਣਾ ਨਾਲੇ ਟਾਈਮ ਪਾਸ ਹੋ ਜਾਂਦਾ।

ਪੁੱਤ ਕਦ ਤੱਕ ਸੱਚਾਈ ਤੋਂ ਮੂੰਹ ਮੋੜੇਗਾ ,ਉਹ ਚਲੀ ਗਈ, ਕਦੇ ਵਾਪਿਸ ਨਹੀਂ ਆਵੇਗੀ।ਆਪਣਾ ਨਹੀਂ ,ਪਰ ਇਸ ਮਾਸੂਮ ਬਾਰੇ ਤਾਂ ਸੋਚ,ਬਿਨ ਮਾਵਾਂ ਤੋਂ ਧੀਆਂ ਅਧੂਰੀਆਂ ਹੀ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ,ਇੱਕ ਮਾਂ ਹੀ ਹੈ ਜੋ ਆਪਣੀ ਧੀ ਲਈ ਮਾਂ, ਬਾਪ, ਸਹੇਲੀ, ਬਣ ਹਰ ਫਰਜ਼ ਪੂਰਾ ਕਰਦੀ ਏ।ਅੱਜ ਤਾਂ ਇਹ ਨਿਆਣੀ ਏ, ਕੱਲ੍ਹ ਨੂੰ

ਹਲਵਾਈ ਵੱਲ ਗੇੜਾ ਮਾਰ ਆਈਂ, ਪਰਸੋਂ ਭੱਠੀ ਚੜ੍ਹਾਉਣੀ ਆਂ।ਉਹਨੂੰ ਦੱਸ ਦੇਵੀਂ ਕੇ ਚਾਰ ਸਿਲੰਡਰ ਭਰਾ ਲਏ ‘ਤੇ ਸੁੱਕੀਆਂ ਲੱਕੜਾਂ ਦਾ ਵੀ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕਰ ਲਿਆ।ਨਾਲੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਬਾਹਰਲੇ ਘਰ ਵਾਲਾ ਜਿਹੜਾ ਸਾਮਾਨ ਰੰਗ ਰੋਗਨ ਲਈ ਦਿੱਤਾ ਸੀ, ਸਾਰਾ ਨਵੀਂ ਕੋਠੀ ਵਿਚ ਲੈ ਆਇਓ। ਘਰ ਧੀ ਦਾ ਵਿਆਹ ਧਰਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ,ਤੇ ਬੰਤ

ਜਦੋਂ ਖੁਸ਼ੀ ਗ਼ਮੀ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਨਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ,ਅੰਦਰੋਂ ਰੂਹ ਦਾ ਮਰਨਾ ਤੈਅ ਆ।ਮਾੜੋ ਵੀ ਅੱਜ ਇਸੇ ਦੌਰ ਵਿੱਚੋਂ ਗੁਜ਼ਰ ਰਹੀ ਸੀ।ਬੇਜਾਨ ਸਰੀਰ ਵਿਚ ਜਿਵੇਂ ਰੂਹ ਮਰ ਗਈ ਹੋਵੇ। ਲੀਰਾਂ ਦੀ ਗੁੱਡੀ ਵਾਂਗ। ਉਹ ਰੋਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਗਲ ਲੱਗ ਕਿਸੇ ਆਪਣੇ ਦੇ, ਪਰ ਆਪਣਾ ਤਾਂ ਕੋਈ ਦਿਖਾਈ ਹੀ ਨਹੀਂ ਦੇ ਰਿਹਾ।

ਕਈ ਵਾਰ ਸਾਡੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਅਜਿਹੇ ਪਲ ਆਉਂਦੇ ਨੇ,ਜੋ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਭੁੱਲਦੇ..ਕਈ ਵਾਰ ਮਨ ਉਦਾਸ ਹੋ ਜਾਣਾ ਤਾਂ ਉਹ ਪਲ ਯਾਦ ਆ ਜਾਂਦਾ ‘ਤੇ ਮੈਂ ਹੱਸ ਪੈਂਦੀ। ਗੱਲ ਭਾਵੇਂ ਕੋਈ ਵੱਡੀ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਪਰ ਮੇਰੇ ਲਈ ਅਣਮੁੱਲੀ ਹੈ।ਭਾਵੇਂ ਅੱਜ ਦਸ ਸਾਲ ਬੀਤ ਗਏ ਨੇ ਉਸ ਪਲ ਨੂੰ, ਪਰ ਮੇਰੇ ਲਈ

ਬੰਤੇ ਦੇ ਘਰੋਂ ਸਵੇਰੇ ਸਵੇਰੇ ਬੇਬੇ ਦੇ ਰੋਣ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਆਉਣ ਲੱਗੀ।ਆਂਢ ਗੁਆਂਢ ਵੀ ਜਲਦੀ ਹੀ ਬੰਤੇ ਦੇ ਘਰ ਇਕੱਠਾ ਹੋ ਗਿਆ,ਜਦ ਜਾ ਕੇ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਬੰਤਾ ਜ਼ਮੀਨ ‘ਤੇ ਡਿੱਗਿਆ ਪਿਆ ਸੀ ‘ਤੇ ਬੇਬੇ ਬੰਤੇ ਦੇ ਸਿਰਹਾਣੇ ਬੈਠੀ ਰੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਜਿਵੇਂ ਜਿਵੇਂ ਬੰਤੇ ਦੀ ਮੌਤ ਦਾ ਪਤਾ ਲੱਗਦਾ ਗਿਆ,